"Nigdy nie wierzyłem, że ludzie szukają prawdziwego szczęścia." To zdanie, często powtarzane przez buddystów, nie odpowiada rzeczywistości codziennego życia. Wystarczy uważnie przyjrzeć się zachowaniu ludzi, aby zdać sobie sprawę, podstawowym celem ich życia nie jest szczęście, lecz raczej fizyczny i psychiczny wysiłek. Ego trwa dzięki fizycznemu i psychicznemu cierpieniu, a nie dzięki szczęśliwości. Ludzka tragedia jest kapitalistyczna; przechodzi od jednego zniszczenia do drugiego; od wojny do wojny z przerwą między nimi na docenienie pokoju i przygotowanie do następnej walki. Ego, w swej naturze i sposobie działania, jest sadomasochistyczne. Obserwuj siebie i innych i zauważ, że te dwie patologie są ze sobą splecione i się wzmacniają. Powtarzanie w kółko zdania, że istoty poszukują szczęścia, pokoju, radości, zdrowia, jest chwytliwym sloganem marketingowym, który nijak się ma do codziennej rzeczywistości i wydarzeń na świecie. Czym byłoby ego (osobowość) bez fizycznego i psychicznego cierpienia? Nawet w chwilach absolutnej radości czy zmysłowej satysfakcji, sadyzm i masochizm zdają się niszczyć te krótkie momenty spełnienia. Tylko bezgraniczna radość rozpuszcza granice ego, z którym się utożsamiamy i które pielęgnujemy. "Smak słodyczy jest bardziej atrakcyjny niż sama słodycz". Czy nie zauważyłeś, drogi czytelniku, że kiedy jesteś szczęśliwy, intelekt, autystyczny i obsesyjny umysł na jakiś czas przestaje funkcjonować? Ile chorób powstaje przez uzależniony i maniakalny umysł, ile związków i przyjaźni jest niszczonych przez to egocentryczne działanie? Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego niszczymy to, co kochamy i cenimy najbardziej? Czy szukamy prawdziwego szczęścia, czy komfortu psychicznego i bezpieczeństwa z gwarancją, że pozostajemy tym, kim jesteśmy lub wierzymy, że jesteśmy? Czy poszukujemy miłości, przywiązania, namiętności a może uzależnienia? To właśnie nasze destrukcyjne nawyki pozwalają tej istocie - osobowości - przetrwać (przez jakiś czas). Otóż - drogi czytelniku - celem uzależnionego i egocentrycznego umysłu nie jest szczęście, lecz fizyczny i psychiczny ból i cierpienie.
Należy powrócić do istotnego problemu mianowicie nawyków mentalnych i obiektywnie przyznać, że nawet ścieżki świata duchowego są wybrukowane egocentryzmem, a nasze wysiłki na rzecz osiągnięcia konkretnej duchowej realizacji często bardziej przypominają dobrze opracowany marketingowy program wellness aniżeli ścieżkę mistyczną. Uporczywe powtarzanie, że wszystkie istoty poszukują szczęścia, wymaga dokładniejszej obserwacji i odseparowania uwarunkowanego, uzależnionego umysłu. I tu znowu kluczem jest diagnoza różnicowa. Pozostawiam was z pytaniem: czy szukamy szczęścia? Należy zrozumieć różnicę między bólem a cierpieniem. Mówiłem już w poprzednim artykule o tej podstawowej różnicy. Cierpienie wynika z nawykowej potrzeby utrwalania doświadczenia, podczas gdy ból jest punktowy. Nawet Budda, jeśli złamie nogę, będzie odczuwał ból, ale nie będzie cierpiał.
Po raz kolejny, przelewam na papier przemyślenia; lecz nie konfrontacja jest moja intencją, a stawianie pytań. Kliniczna obserwacja, oparta na obiektywnej diagnozie różnicowej, prowadzi mnie do spostrzeżenia, że ego pragnie przetrwać i że wszystkie środki będą odpowiednie do spełnienia tego celu. Wyodrębniona jaźń dąży do przetrwania a nie do rozpuszczenia. Trzeba być uważnym i pamiętać, że kompulsywny umysł posłuży się nawet naukami Buddy czy Jezusa, aby wyznaczać i chronić swoje granice zamiast je rozpuszczać. Idealizm duchowy często kryje w sobie prymitywny kapitalizm (Shao yin), który od lat przejawia się kompulsywnymi zachowaniami, zaburzeniami na tle seksualnym, walką o władzę i pieniądze. Nic nowego i buddyzm nie jest oszczędzany...
DiolosaMenla Polska
